Još jedna tuža vijest je pogodil Srbiju. Naime, advokat Ilija M. Radulović je premi*uo 24. septembra na grčkom ostrvu Kritu u 85. godini života. Inače, on je rođen u Kamenarima, kod Herceg Novog 16. septembra 1937.godine, u svešteničkoj porodici. Završio je Osnovnu školu u Risnu, Višu realnu gimnaziju u Kotoru, a Pravni fakultet u Beogradu.
Kao sudija Opštinskog suda u Subotici radio je od 1966. do 1970. odakle prelazi u Okružni sud u Tuzli. Upravo je u ovom sudu vodio postupke koji će ga proslaviti, ali i koštati sudijske funkcije. U najpoznatijem sudskom postupku, nazvanom “Bijeljinske magnetofonske afere” sudija Radulović je oslobodio krivice Nebojšu Ivkovića optuženog da je počinio krivično djelo povrede ugleda države, njenih organa i predstavnika psujući Josipa Broza Tita, Sindikat i Partiju. On je odbio da izvede ključni dokaz tužilaštva, magnetofonsku traku na kojoj se čuju psovke, smatrajući da se radi o pokušaju da se privatni dio ličnosti čovjeka stavi pod jurisdikciju države.
“Znao sam da bi ovakva traka, izvedena kao dokaz, značila Hirošimu ljudskog dostojanstva i njegovog moralnog digniteta, Hirošimu naših ideala o čoveku. I ne samo to. Ljudi više ne bi govorili već bi mumlali, ne bi govorili već bi ćutali. Prestali bi da govore. Razvila bi se jedna opšta sumnjičavost, jedno nepoverenje među ljudima, a onaj jaz između privatne i javne persone u čoveku bi se još više produbio. Čovek bi počeo i u drugim ljudima, van sebe, ili, u sebi da traži jednu osnovu za sumnju. Takvi građani počeli bi da preuzimaju ulogu policajaca i svi bi se pretvorili u policajce. Čovek bi se našao na poziciji pračoveka, ili, diluvijalnog čoveka, jer više ne bi smeo da govori. On bi tako prestao da postoji, jer bi bila uništena njegova intimna sfera pošto bi bila stavljena pod kontrolu države. Prestao bi da postoji čovek u čoveku što predstavlja srž svakog humanizma”, pisao je Radulović.
Iza Radulovića je ostalo njegovih četvoro djece u njegova supruga Mariju Halas Radulović, koja se takođe bavi advokaturom.
