Glumica Živana Stokić, velika Žanka, rođena je u Rabrovu. Otac Bogosav je bio jako skroman čovjek, a majka Julka je rano ostala udovica, pa se preudala za sveštenika Aleksandra Nikolajeviča. Žankino odrastanje nije proticalo idilično, a sa 14 godina već su je udali za jednog zaječarskog abadžiju. U to vrijeme u Zaječar su dolazile razne pozorišne trupe, a ona je sa jednom od njih, trupom Ljubomira Rajčića – pobjegla. Prvi “umjetnički” zadatak u trupi za Žanku je bio – pranje veša. Ubrzo ju je muž ba*inama vratio kući, ali je ona ponovo pobjegla i tada je u zaštitu uzima glumac Aca Gavrilović, za koga se govorilo da joj je kasnije postao velika ljubav.
Kada se premijerno pojavila kao glumica u ulozi Tereze, u predstavi “Bračne noći” 1902. godine, kako je ostalo zabilježeno i u knjizi Petra Volka “Žanka Stokić”, odmah je osvojila publiku. Nakon raspada trupe, sa nekolicinom kolega krenula je put vojvođanskih, slavonskih i bosanskih varoši. U Varaždinu je 1907. igrala udovicu u predstavi “Nada”, a bila je to njena prva dramska uloga. Udala se po drugi put godinu dana kasnije i o tom braku je govorila da je bio iz ljubavi, ali i da se završio sa bolnim uspomenama.
Prekretnicu u njenoj karijeri donosi gostovanje u Beogradu avgusta 1911, kada ju je zapazio Milan Grol, znamenita ličnost ovdašnje kulture i pozorišnog života, a samo mjesec dana kasnije biva primljena u Narodno pozorište u Beogradu, gdje ubrzo igra u predstavama “Figarova ženidba”, “Sirano de Beržerak”, “Rodoljupci”… Kao već čuvena glumica, pišu hroničari, 7. marta 1929, za svoj jubilej – četvrt vijeka umjetničkog rada – od deset časova ujutro primala je čestitke i poklone u jednoj skadarlijskoj kafani.
Predato joj je i 160.000 dinara u gotovom novcu, što je sa prihodom od predstave premašilo svotu od 260.000 dinara, a tim novcem je kupila kuću na Topčiderskom brdu. Žanka je izvedena pred Sud za suđenje zlo0*ina i prestupa protiv nacionalne časti 3. februara 1945. godine. Poslije dužeg vjećanja, osuđena je na osam godina gubitka nacionalne časti. Nije imala branioca, čak ni po službenoj dužnosti. Kazna je bila i društveno koristan rad i određeno joj je da čisti ulice. U molbi za pomilovanje, dvije godine kasnije, navela je da je tokom ra*a krila u svom stanu Koču Popovića i Samuila Pijade (brata od strica Moše Pijade), porodicu Flore. Nudila je svjedoke, a na kraju zamolila dopuštenje da se vrati umjetničkom životu da ne bi živjela od tuđe milostinje. Ministar pravosuđa Srbije dr Dušan Bratić predložio je da se kazna smanji, iznoseći, između ostalog, i da je „optužena već godinama bezopasna po društvo“. Bolesna i očajna, napisala je testament kako želi da bude sahranjena.
