Svetlana Bojković je poznata srpska filmska, televizijska i pozorišna glumica.
Rođena je 14. decembra 1947. godine u Zemunu. Nakon osnovne škole, završila je Četrnaestu beogradsku gimnaziju. Bojkovićeva je diplomirala na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju u Beogradu, 1970. godine.
Ostvarila je veliki broj uloga u pozorištu, kao i na filmu i na televiziji, od kojih treba istaći sledeće: „Pas koji je voleo vozove“ (1977), „Neka druga žena“ (1981), „Halo taksi“ (1983), „Bolji život“ (TV serija) (1987—1991), „Smrt gospođe ministarke“ (TV) (1991), „Srećni ljudi“ (TV serija) (1993—1996), „Porodično blago“ (TV serija) (1998—2002).
Karijeru je započela 1967. godine, filmom Jednog dana moj Jamele, da bi deset godina kasnije ostvarila svoj najveći uspjeh na filmu, zahvaljujući ulozi Mike u socijalnoj drami Pas koji je voleo vozove.
Ceca je devedesetih svakako bila najveća domaća televizijska zvijezda zahvaljujući ulogama u izuzetno popularnim TV serijama Siniše Pavića: najprije kao Emilija Popadić u Boljem životu, zatim kao sestra Antonija Miloradović u Srećnim ljudima, i na kraju kao Valerija Gavrilović u Porodičnom blagu. Uloga glavne medicinske sestre Antonije smatra se remek-djelom domaćeg glumišta.
Iz braka sa glumcem Milošem Žutićem, za koga se udala 1968. godine, ima kćerku, takođe glumicu, Katarinu Žutić (1972). Bojkovićeva se 2011. godine udala po treći put, za diplomatu Slavka Kruljevića, ambasadora Republike Srbije u Finskoj. Naredne godine se preselila u Helsinki, i na kratko prekinula svoju karijeru.
Na trećoj godini fakulteta postala je član Jugoslovenskog dramskog pozorišta (JDP) i pridružila se velikim imenima srpskog glumišta. Tu generaciju glumaca zvali su „Bojanove bebe“, po tadašnjem upravniku Bojanu Stupici koji ih je doveo u JDP. Osim nje, te 1968. godine u pozorište su primljeni i Gojko Šantić, Milan Gutović, Tanasije Uzunović, Dušan Đurić, Mirjana Vukojčić, Ivan Bekjarev, Đurđija Cvetić, Josip Tatić i Branko Cvejić. Sa 16. godina je počela da glumi u Amaterskom pozorištu „Dadov“, a nakon što je maturirala prijavila se za polaganje prijemnog ispita na Fakultetu dramskih umjetnosti u Beogradu. Njeni roditelji su bili očajni jer je s obzirom na ocjene mogla da upiše bilo koji drugi fakultet za koji ne bi morala da polaže prijemni.
Prvu pozorišnu ulogu dobila je 1967. godine u Beogradskom dramskom pozorištu. Reč je o predstavi koju je režirao profesor Minja Dedić. Predstava se zvala „Đido“, a u njoj su igrali svi njeni „klasići“. Petar Božović je glumio Đidu, Svetlana Ljubicu, Ljiljana Lašić Petru, a Đidinog drugara Branko Milićević (Kockica).
Njena majka Vera (rođena Ilić) je bila domaćica, a otac Cvetko oficir i geodeta na Vojno – geografskom institutu u Beogradu.
